اعوذ بالله من الشيطان الرجيم

البَقَرَة

 بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ  

فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ ﴿152﴾
پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم

 بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
به خورشید و گسترش نور آن سوگند، 

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
و به ماه هنگامى که بعد از آن درآید، 

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
و به روز هنگامى که صفحه زمین را روشن سازد، 

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿4﴾
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، 

وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
و قسم به آسمان و کسى که آسمان را بنا کرده، 

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
و به زمین و کسى که آن را گسترانیده، 

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
و قسم به جان آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) منظم ساخته، 

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
سپس فجور و تقوا (شر و خیرش) را به او الهام کرده است، 

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿9﴾
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛ 

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! 

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند، 

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
آنگاه که شقىترین آنها بپاخاست، 

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿13﴾
و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت:

«ناقه خدا ( همان شترى که معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» 

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند)؛

از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد! 

وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
و او هرگز از فرجام این کار ( مجازات ستمگران) بیم ندارد

وَهُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ {و هدایت می شوند به سوی سخن پاکیزه} 

وَهُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِيدِ {و هدایت می شوند به سوی راهِ (خداوندِ) ستوده}

فَاصْبِرْ‌ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَ‌بِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ

وَقَبْلَ غُرُ‌وبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَ‌افَ النَّهَارِ‌ لَعَلَّكَ تَرْ‌ضَىٰ ... 

پس بر آنچه مى‌گويند شكيبايى كن و شاكرانه پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد

و پيش از غروب آن، و در پاسهايى از شب و در دو سوى روز [به نماز برخيز و] تسبيح بگوى،

باشد كه خشنود شوى‌ ...سوره مبارکه طه،آیه شریفه(۱۳۰)